AĞAÇ EV SOHBETLERİ 77

Bu haftanın konusu, Uçun Kuşlar  blogunun sahibi, sevgili, Makbule Abalı hocadan geldi. Bir öğretmen duyarlılığı göstererek bu haftanın konusunu 

ÇOCUKLARDA VE GENÇLERDE KİTAP OKUNMA ALIŞKANLIĞININ KAZANDIRILMASI

olarak belirleyen hocamızın sayfasına gidip onun da yazısını okuyabilirsiniz, 

Şimdi gelelim benim hikayeme. :) 

İlk kez ilk okul sıralarındayken çocuksu kitaplarımı, ansiklopedi ve atlaslarımı saklamam için bana bir çekmece verilmişti. Ve çocukken size ait bir alanınız olduğunda inanın dünyanın en mesut çocuğu olabilirsiniz. Gerçi şimdiki çocuklar ile kıyaslamamak lazım, onların interneti 5 dakika gitsin deliriyorlar... :) O ansiklopedi ve atlasları hala saklarım, kim bilir ben yaşlanınca antika değeri bile görebilirler hahahah :) 

O zamanlardan bana bu kütüphane oluşturma kafası yerleşti ve dediğim gibi o zaman dünyanın en mesudu bendim çünkü kendime ait bir çekmece ve kendi kitaplar vardı. VE BEN BÖYLECE BİR ALANIN SAHİBİ OLABİLMEYİ ÖĞRENDİM, tapu ve kadastro o zaman benim kafamda oturmuştu yani... hahaha :) 

Efenim neyse bu düşüncelerle gel zaman git zaman, liseye kadar elime geçen çocuksu kitapları okuyup durdum ama öyle çalışken biri olamadım hiçbir zaman, aksine okulda hep akıllı ama saf çocuktum ben, matematik deseniz hala çarpım tablosundan ilerisi yoktur bende mesela. Ama annemin de teşvikleriyle sözel alanda (en azından kitap okuyordum) ilerliyordum. 

Hatta sizlere şöyle bir anımı anlatmak istiyorum, ilk okulda sınıfımıza ilk defa müfettiş geldi ve sınıfın en güzel yazı yazan çocuğu da yanlış olmasın, Adnan diye biriydi sanıyorum. O zamanlarda da sürekli ailem tarafımdan aman derslerde güzel yazı yaz diye tembih edilmiş ve o gün özen göstermiştim yazıma. Tam da o gün Adnan denen çocuğun artık moralimi bozuktu, beslenme çantasında yemek mi eksikti artık bilmiyorum, leş gibi bir yazı yazmıştı ve müfettiş benim yazımı beğenmiş bana aferin demişti, tabii bunun bir faydasını görmedim ama sonuçta insana bir teşviktir, çocukları bir işe yönlendirmek istiyorsak şiddet ve acı çektirerek değil de, teşvik ederek yönlendirirsek daha iyi olabilir diye düşünüyorum....

Lise yıllarında elime asla bir kitap almamış biriyim çünkü hiç istemediğim bir lise de istemediğim bir bölümde okuduğum için her gün küfrede küfrede gidiyordum oraya ve baş ağrılarıyla tabii. 

Lisenin hiçte faydasını görmedim diyemem, senin benim gibi olmayan insanlarla nasıl iletişim kuracağımı, onların arasında ayakta kalacağımı öğrendim. Bugün ülkenin en batısına da gitsem, en doğusuna da gitsem her ortama ayak uydurabilecek tecrübeyi haneme ekledim. Buna seviniyorum.

Öyle böyle geçen lisenin ardından, (ki o zamanlarda bile kitap satın almaktan vazgeçmedim)  ilk üniversite deneyimimde baktım ki benim ciddi anlamda bir kütüphanem var. Dedim ki nereye gidiyoruz böyle, yani yarın bir gün yeğenlerin olacak, kendi çocukların olacak, hem onlar faydalansın hem de sen kendi kültürünü geliştir. Ben başladım zaten dolu olan kütüphaneye iyice kitaplar almaya. 

Okuyorum, okuduğumu arşivliyorum, bazen şans eseri garip kitaplara denk geliyorum, onları tutmuyorum ben mesela kütüphanemde, öyle hatalarım olmuş, zamanında merdiven altı kitaplar almışım ama hepsini çöpe gönderdim. Sahteciliğe, aldatmaya asla gelemem. Memur çocuğuyum yani, anamdan babamdan almışım genlerimi nihayetinde.

Ama mesela bana şunu sorarsanız, kitap okuyarak kendini geliştirdin mi diye hayır derim yani. Çünkü zaten başında kişisel gelişim olayına inanmıyorum. Evet ben kitap okuyorum genelde de tarih okurum ve okuduğum kitabı öncesinde konuyu biliyorumdur ve kitabı okuduktan sonra hee hikaye de böyle olmuş derim sadece. Yani kendimi geliştireyim diyerek bir kitabı okumadım hiçbir zaman, o mantık bende zaten oluyordu, o mantığın üstüne hikayeler okudum...

Sonrasında zaten okudum da okudum. Ama mesela Temmuz ayından beri evlerdeyiz, çok verim alarak okuyamıyorum, zaten blog yazılarına başladığım için iyice bıraktım. Arada mola vermek lazım diye düşünüyorum, okumak için zorlamıyorum kendimi.

Halide Edib aşığıyım, gerçek anlamda aşığıyım... Adnan beyi çok kıskanıyorum :)

Velhasıl, bugün vardığımız noktada artık evimdeki (ben buraya safe zone diyorum) kitapları koyduğum kitaplıkta yer kalmadı, evinizde fazlalık, atılacak kitaplık varsa alabilirim hehehehe :))))